Prolog

Niewiele rzeczy tak bardzo oszukuje jak wspomnienia.

[Carlos Ruíz Zafón]

Moja dłoń była cała mokra. Różdżka, której tak dawno nie używałam, wyślizgiwała mi się z palców, lecz ja coraz mocniej je na niej zaciskałam. Być może to było powodem tego niemiłosiernego bólu, który czułam.

Rozmazana postać w czarnej pelerynie zbliżała się coraz szybciej. Próbowałam wyostrzyć wzrok, by dostrzec oprawcę, lecz nawet nie widziałam jego twarzy. Deszcz padał z nieba wprost na mnie, mocząc mi ubranie i twarz. Usłyszałam szyderczy śmiech, który wydał mi się dziwnie znajomy. W takiej chwili jednak nie byłam w stanie przypomnieć sobie, skąd go znam. Spodziewałam się, co mnie czeka – śmierć. Zawsze tak bardzo się jej obawiałam, całe życie czaiła się w pobliżu. Voldemort nie próżnował, każdego dnia dostawałam wieści o nowych morderstwach.

I wtedy przed moimi oczami stanęła jakaś scena z mojego życia, koniec szóstej klasy w Hogwarcie i ten sam śmiech, który usłyszałam na pustym korytarzu, lecz wtedy brzmiał inaczej, młodziej. W końcu od tego czasu minęły cztery długie lata, w ciągu których bardzo wiele się zmieniło.

Z początku nie mogłam uwierzyć. To on! To naprawdę on! – krzyczało moje ciało, ale nie byłam pewna, w jaki sposób ta wiadomość mnie uratuje. Wiedziałam, że aby ocalić życie muszę zmusić nogi do ucieczki, ale nawet, gdy bardzo się starałam, nie mogłam. Stałam jak zaczarowana, patrząc tylko na postać, która w prawej dłoni trzymała coś, czego nie mogłam dostrzec, ale z pewnością było to wycelowane prosto we mnie. Byłam pewna, że mnie zabije.

Gdy zdałam sobie z tego sprawę, nogi ugięły się pode mną. Całe ciało wydało się dziwnie ciężkie. Uklękłam na zimnej i mokrej trawie. Spodnie szybko przemokły i powoli, bardzo powoli przerażający chłód zaczął rozchodzić się po wszystkich moich komórkach, a na rękach pojawiła się gęsia skórka. Nie zwracałam na to uwagi, bo odwróciło ją zupełnie coś innego. Mój oprawca wykorzystał okazję i znalazł się jeszcze bliżej. Czyż nie było łatwiejszej ofiary niż ja? Klęcząca na ziemi, z opuszczoną różdżką u boku. Nawet nie byłam w stanie się bronić, na pewno nie ze świadomością, że to on.

Kątem oka spostrzegłam, że to, co trzyma w dłoni jest różdżką, którą widziałam przecież tak wiele razy. Na lekcjach w jego ręce, a także tego pamiętnego dnia, gdy celował ją prosto w moje serce, bez krzty współczucia czy litości. Tak samo teraz wymierzona była prosto we mnie. Wiedziałam, że nic już nie mogę zrobić. Nie zważając na skutki mojego czynu szepnęłam, wiedząc, że mnie usłyszy:

– Nie zabijaj mnie, proszę.